رفتی روی پشت بام که برف بازی کنی...صدای قدمهایت را گوش میکردم و با خودم حرف می زدم...روزی روزگاری آنقدر کوچک بودی که صدایی از قدمهایت بلند نمیشد.
حالا خدا را شکر...صد شکر که قد کشیده ای و وقتی راه میروی خانه زیر پایت می لرزد
