نشستی پای لپتاپ و پادکست احساسات را ضبط کردی
الحق و الانصاف که در گفتن و اجرای کلمات عالی هستی. خیلی زود میتوانی کار با لپتاپ و نرم افزارها را یاد بگیری و روی کاری که میخواهی انجام دهی بسیار متمرکز هستی. خدارا شکر
دوست داری همه خروجی کارت را ببینند و بشنوند. از تمجید دیگران ذوق میکنی و این ویژگی بارز توست. دیده شدن برای تو لذت بخش و فرح انگیز است.
آرام جان منی
خداوندا در همه آنچه دلارامم میخواهد کمکش کن. او بنده خوبی برای توست
چهار هزار و سیصد و سی و سومین شبی است که در کنار ما صبح می کنی. عزیز دلم... چقدر کوتاه! یعنی فقط 4333 روز است که کنارمی.
دلم میخواهد این عدد بینهایت باشد. و هرروز صبح را با چشمهای قشنگ تو اغاز کنم.
صدای صبح بخیر گفتن تو در گوشم هست تا وقتی میان روز دوباره ببینمت و مادری ام آغاز شود.
دوست دارمت...همچون سپیداری که برگهایش را...
رفتی روی پشت بام که برف بازی کنی...صدای قدمهایت را گوش میکردم و با خودم حرف می زدم...روزی روزگاری آنقدر کوچک بودی که صدایی از قدمهایت بلند نمیشد.
حالا خدا را شکر...صد شکر که قد کشیده ای و وقتی راه میروی خانه زیر پایت می لرزد
تو خوب و آرام و متین و دوست داشتنی هستی و دوران پر فراز و نشیب نوجوانی ات را سپری میکنی.
کمی آب به آسیاب چالش های خانه میریزی, گاهی کودکی خواهرکانت تو را می رنجاند...اما همدل و همراه و عاقل هستی.
نخواستی کلاس های آرمان را ادامه بدهی..فدای سرت...عاقبتت خوش باشد.
وقتی روبرویت می ایستم و در چشم هایت نگاه میکنم, شوق زندگی از چشم های قهوه ای دور مشکی ات می بارد. آخ که چقدر تورا دوست دارم.
دیروز اولین روز مدرسه بعد از تعطیلی ات بود. چقدر خوشحال و پرانرژی بودی از دیدن دوستانت. سرویس تو را رساند پیش من و باهم رفتیم قرنی 21 بازار لوازم خرازی,
تو دنبال مهره طرح دونات می گشتی تا برای خاله چکامه گارد گوشی درست کنی. طرح شیشه نوزاد را نشانم دادی و گفتی خاله که نی نی داره براش ازینا بزنم :-)
خورشید می آید و میرود
میتابد و می سوزاند
و تو در کنار خواهرت گیسو جان می مانی
کلاس قرآن آنلاین داری و خانم زنده دل زحمت آموزش حفظ و تجوید تو را می کشد.
تو یکی از بهترین شاگردهای ایشان هستی عزیز دل من
لپ های گل انداخته ات و انرژی صدایت بعد از دیدن اولین قدمهای مهرو بی نظیرتین لحظه تاریخی این روزهای ماست...
خواهرت - مهرو جانم - سه روز است که خودش از زمین بلند می شود و قدم برمی دارد.
کفش های تاتی اش را که به پا می کند از شدت ذوق و سرصدای تو و خواهرت - گیسو جانم - صدای سوتش نمی آید...
ذوق و شوق تو برای یلدا معرکه بود...
حوصله و هنر تو برای تدارکات عالی بود...
اگر اینهمه انرژی مثبت و ذوق نبود من هرگز به فکر تدارکات ویژه برای یلدا نبودم... روز قبل با خودم فکر میکردم در این یلدا خیلی زودتر خواهیم خوابید, دورهم به صرف چای و بیسکوییت کافی است و برای ما که شب گذشته مهمان باباحسین و مامان نصرت بودیم و یلدای زودهنگام داشتیم نیازی به جدی گرفتن این شب نیست.
اما...
تو زحمت ایده و خرید و تدارک و چیدمان را کشیدی و خیلی مشتاقانه و سازنده همه کارها را پیش بردی. خاله چکامه و عمو وحید هم مهمانمان شدند و خلاصه شب خوبی رقم خورد. به لطف تو و دل زلال شادی پسندت.
حضرت حافظ با این مطلع قرن ها پیش غزلی گفته تا به تاریخ 1401/09/30 قرعه فالش بنام تو بیفتد
دلا رَفیقِ سفر، بختِ نیکخواهت بس ** نسیمِ روضهٔ شیراز، پیکِ راهت بس
دگر ز منزلِ جانان سفر مَکُن درویش ** که سِیرِ معنوی و کُنجِ خانقاهت بس
و ...
گفته بودم هر غذایی را با دقت و اتیکت میل کنی. این یعنی لقمه های کوچک و با فاصله, یعنی بشقاب نیمه پر و مرتب.
و در ادامه این صحبت ها بود که چند شب پیش در حال پوست کندن تخم مرغ آب پز بودی که به بحران تکه شدن تخم مرغ و جدا نشدن پوستش دچار شدی. باباحامد برای راحتی کارت روش های راحت تر را یادت می داد که با فوت و آب دهان و غیره همراه بود...
صحنه را دیدم!
و رسالت مادری ام ایجاب می کرد مجددا موارد قبلی را ذکر کنم و در انتها گفتم: عزیزم, وقتی در جمعی یا مهمانی هستیم مهمترین مساله این است که غذا را مخصوصا تخم مرغ را با نزاکت بخوریم حتی اگر پوستش به سختی جدا شود...
و شما با سعه صدر گفتی: آره مامان باشه اما! اولا که در هیچ مهمونی تخم مرغ آب پز نمیدن! بعدشم اگر بیارن هم مطمئن باش که من تخم مرغ آب پز بر نمیدارم! چون مهمونیه و قطعا چیزای خوشمزه تری هم تدارک دیدن!
بابا حامد گفت: راست میگه بچم!
من و رسالت مادری ساده لوحانه ام زدیم زیر خنده و شما و باباحامدت را تماشا کردیم که با بی محلی زیرپوستی به حرفهای من و با فشار فوت و آب دهان و غیره و ذلک تخم مرغ ها را یکی پس از دیگری مغلوب اراده آهنینتان می کردید...
اگر از من بپرسند چه چیزی در دلارام شاخص ترین ویژگی اوست, خواهم گفت شادی توام با منطق!
زیبای من...
دنیا از آن توست, وقتی شاد هستی و از آن تو خواهد ماند وقتی شادی ات را با دیگران تقسیم کنی.
دیشب با شادی بیکرانت وقتی در استخر عمیق شنا میکردی مواجه شدم. راستش من اجازه نمیدادم تنها شنا کنی اما با اصرار خودت و اجازه ناجی من سکوت کردم. خدا می داند چقدر نگرانت بودم هربار شیرجه میزدی. اما به من ثابت شد بزرگ شده ای و من بی دلیل نگران بوده ام.
نمیدانم الان که این نوشته را میخوانی چند سال از امروز می گذرد و نمیدانم اصلا امروز را به یاد می آوری یا نه...
چشم چپ ورم کرده و ملتهبت را یادت نخواهد آمد اما حتما شادی پیروزمندانه ات در ثابت کردن توانمندی ات به من را خوب به خاطر خواهی داشت.
با تلاش همیشگی ات اول از همه خودت و پس از آن من و پدرت را خوشحال کن. سرت را بالا بگیر همیشه... تو قهرمان داستان زندگی خودت باش!
